Binnenkort te verschijnen:

Verzet in ecopanische tijden

Van ego-emancipatie naar eco-emancipatie. Lontano Amsterdam (jan. 2020)

Een kleine vijf jaar geleden is de ecopaniek uitgebroken. Op de voorpagina van willekeurig welke krant staat sindsdien wel een bericht over klimaatverandering, zeespiegelstijging, het uitsterven van diersoorten of de energietransitie. Politici wringen zich, met een schuin oog naar hun kiezers, in bochten om geloofwaardig gehoor te geven aan de afspraken die in 2015 op de Parijs klimaattop zijn gemaakt. Het stikstofbeleid toont hoe problematisch dit is. GroenLinks en Forum voor Democratie boekten een overweldigende electorale winst bij de Provinciale Verkiezingen op het thema klimaat. De FvD wijst het beleid af, omdat ze vinden dat de door IPCC wetenschappers ingebrachte feiten en argumenten geen steekhoudend bewijs leveren voor de conclusies waar de beleidsscenario’s op worden afgestemd, terwijl GroenLinks de overheid sommeert de voorgenomen maatregelen sneller en meer integraal door te zetten. Overal in het land gaan mensen de straat op om te protesteren. Groningers willen van de gasboringen af, maar zien windmolenparken niet zitten. Urgenda wordt door de Hoge Raad in het gelijk gesteld in haar eis dat de regering de CO2 uitstoot van kolencentrales versneld moet afbouwen. Milieudefensie klaagt Shell aan om deze via de rechter te dwingen de uitstoot drastisch te reduceren om de klimaatdoelen te halen. De gele hesjes, ooit in Frankrijk begonnen als een protest tegen de verhoging van de benzineprijs, willen terug naar zoals het ooit was, terwijl jonge klimaatspijbelaars hun toekomst veilig willen stellen. Naast scholieren gaan ook boeren en bouwers de straat op om juist tegen het huidige stifstofbeleid te protesteren. Wat gebeurt hier? En wat is de samenhang tussen al deze vormen van verzet?